خوش آمدید
بسياري از هرج و مرجهايي که در دنيا اتفاق ميافتد
به خاطر اين است که انسانها قدر خودشان را نميدانند. با توجه به اينکه
هرگز مهرباني و همدرديِ نسبت به خود را پرورش نداده اند،
قادر نيستند که صلح و هارموني را در درونشان تجربه کنند.
بنابراين در رابطه با ديگران نيز گيج و ناهمگون برخورد خواهند کرد. به جاي اين که قدر زندگيمان را بدانيم، وجودمان را کم ارزش تلقي ميکنيم، يا پژمرده خاطر يا مثل وزنه سنگيني ميپنداريم.
انسانها چون تصور ميکنند که از زندگي حقشان را نگرفته اند،
تهديد به خودکشي ميکنند. ديگران را تهديد ميکنند؛
ميگويند: اگر اين تغييرات اتفاق نيافتد، من خودم را خواهم کشت!
بطور قطع ما بايد زندگيمان را جدي بگيريم، ولي اين بدان معنا نيست که خودمان را به سرحد پرتگاه فاجعه برسانيم
و مدام گله و شکايت از مسائل مان بکنيم و برعليه دنيا بشوريم. ما بايد مسئوليت زندگيمان را بر عهده بگيريم،
مسئوليت بهتر کردن زندگي معنوي، اجتماعي و فرهنگيمان را. وقتي از تنبيه يا قضاوت خشن بر عليه خودمان دست برميداريم،
و با آرامش بيشتر قدر جسم و جان خود را ميدانيم،
تازه با آن خوبي ذاتي که در وجودمان است
در ارتباط قرار ميگيريم.
